Rozdział 50

- Jane! Cholera, odsuń się! - Ross popycha jakąś dziewczynę, a ona niefortunnie wpada na szafki. - Jane! - zrezygnowana odwracam się przeczesując palcami moje niesforne włosy.
- Co jest? - pytam się krzyżują nogi i ręce wbijając wzrok w podłogę.
- Ja się pytam: co jest!? O co Ci chodzi?
- O co Ci chodzi? - po prostu życzę sobie, żebyś się ode mnie odczepił.
- Ale ja już nie jestem z Larą.
- Lara! Lara! - zrezygnowana przewracam oczami i unoszę ręce w górę. - A co ona do tego ma! Wróciłeś do niej na jeden dzień, przeleciałeś ją, a potem kazałeś mi grać w tą głupią grę!
- Nie kazałem. Sama się wkręciłaś.
- Jeny! - cmokam. - Nie o to tu chodzi!
- To o co? - wygląda na zdezorientowanego.
Kładę sobie ręce na twarzy głośno wypuszczając powietrze.
- O to, ze wiecznie krążymy i... nieważne! Mam biologię. - chcę odejść, ale blondyn łapie mnie za rękę.
- Powiedz.
- To nie jest rozmowa na szkołę. Wybacz. - odchodzę szybkim krokiem i dziękuję Bogu, ze biologi nie mam z Ross'em. Niestety mam z Szarym. Pamiętam ten jego wzrok kiedy urządzałam sobie podtekstową rozmowę z Ross'em na angielskim. Chciało mi się płakać, kiedy widziałam jak bardzo jest zawiedziony. Myślałam, ze jest taki jak Ross, ale chyba się pomyliłam. Co prawda kumpluje się z nim, ale oni są jak ogień i woda. Nie widzę żadnego podobieństwa.
Lekko spóźniona wchodzę do klasy, ale nie zważam na pouczania pani profesor. Mój wzrok pada na Jason'a, który zły kręci ołówkiem w dłoniach próbując zakryć wyraz twarz swoimi niesfornymi włosami. Niestety marnie mu to idzie.
Kiedy nauczycielka odwraca się do tablicy by kontynuować swoją notatkę o genetyce, ja w czasie drogi do ławki, łapie Jasona za rękę.
- Pogadajmy po szkole. - szepczę i szybko siadam na swoim miejscu.
W ogóle nie mogę skupić się na tej genetyce. Chociaż ona trochę przypomina moje życie. Dziedziczę wady i zalety po osobach, które są dla mnie ważne, ale i tak po tych najważniejszych odziedziczam coś w rodzaju choroby, która potem mnie niszczy. Chore to stwierdzenie, ale niestety prawdziwe.
Upragniony dzwonek nastaje dość szybko. Chcę iść do szafki po Wf, ale na korytarzu łapie mnie Jason.
- Hej, co ty robisz?
- Dziś rada pedagogiczna.
- No i? - jakoś nie rozumiem.
- Nie mamy WF, bo trenerzy są na zawodach, a po lekcji jest rada, więc teoretycznie jesteśmy już zwolnieni.
- Czyli mam rozumieć, że przyszłam do szkoły na 2 lekcje? - i w dodatku w ciągu niespełna 2 godzin wpakowałam się w kolejne bagno z udziałem tlenionego bałwana.
- Tak. Dwie ciężkie lekcje. - uśmiecha się do mnie, ale po chwili mina mu rzednie.
- Chodźmy. - wiem o co mu chodzi, ale mam nadzieję, ze rozmowa nie będzie trudna.
Wychodzimy ze szkoły, ale wyglądamy dziwnie wśród reszty uczniów, którzy też zostali zwolnieni z Wf- u. Oni są roześmiani i odprężeni, za to my wyglądamy jak dwoje ludzi, których nagle opuściło szczęście.
Idziemy w stronę mojego ulubionego parku i tam przysiadamy na ławce.
- Więc... - zaczynam, ale jakoś nic nie chce przejść mi przez gardło.
- Dobra, ja będę mówił. Chcę żebyś była moja.
- Ale jestem! - bronię się.
- TYLKO moja. A nie moja, ale czasami Ross'a, bo tak chcesz ty i on.
- Whohohoho. - unoszę ręce w geście obrony. - Ani ja, ani on tego nie chcemy!
- Aha. No dobrze skoro tak twierdzisz...
- Daj mi te ostatnią szansę!
- No okej, ale nie musisz tak naskakiwać! - Jason się śmieje, więc to chyba dobrze. - Dam.
Mocno mnie całuje, a potem idziemy w stronę mojego domu.

- Mieszkasz sama?
- Nie, czemu? - pytam się kiedy odwieszam kurtkę na wieszak w korytarzu.
- Nigdy nie widziałem twoich rodziców.
- Wiesz, pracują od 6.00 do 23.00, więc przez cały czas mam wolną chatę. mi to pasuje, ale czasami jestem trochę samotna... - Jason łapie mnie od tyłu i delikatnie bierze na ramiona. Dobrze, ze jestem szczupła, bo dziwnie bym się czuła jakby  musiał się męczyć, żeby wziąć mnie na górę po schodach.
Kładzie mnie na łóżku i szybko pozbywa się mojej koszulki. Znów bierze mnie pod tyłek i całuje po moim dekolcie chodząc po pokoju. Nieoczekiwanie i to chyba pod wpływem emocji Jason przywala moja głową w kaloryfer.
- Ach!

- I co? Nie mów, ze Cię to nie podnieca?
- Nie, wiesz... ja wolę ten kaloryfer co tam wisi na ścinie. - wskazuję na kaloryfer, który aktualnie przykrywa różowy ręcznik.


- Jane? Nic Ci nie jest?
- Nie. - oczywiście nie zemdlałam, ale trochę gwizdało mi w głowie. Cholera znów Ross. On chyba na zawsze zamieszkał w mojej głowie i nie chce się wynieść.
- Na pewno? Przepraszam. - całuje mnie w czoło. - No to.. - składa pocałunki na moim całym dekolcie i zaczyna rozpinać mi stanik.
- Nie... - odpycham go do siebie.
- Co jest?
- Eee... takie babskie sprawy... - drapię się nerwowo po głowie i mam nadzieję, ze Szary to kupi.
- Emmm i dopiero teraz sobie o tym przypomniałaś? - wygląda na zdezorientowanego.
- Heh. No tak wyszło... - błagam wyjdź stąd!
- Wiesz to może ja pójdę? - proponuje lekko zażenowany.
- Tak. Lepiej tak. - odpowiadam oschle.
Kurczę i znów ta genetyka. Jestem tylko kawałek od bycia doskonałą, ale później dociera do mnie ta choroba. Rosslimia. Czy jakos tak?

_________________________________________________________________________________

No w tym rozdziale mamy mało Ross'a i bardzo problematyczną Jane. Wiem, ze nie do końca chcieliście taki rozdział,a le spokojnie Proszę być spokojnym!!!
A co do pytania kiedy kończę ten blog.
Cóż musze dojechać do końca tej serii czyli 3.
A planuje jeszcze 2...
no chyba ze natchnie mnie na więcęj.