Rozdział 35

Lekcje minęły spokojnie. Zbyt spokojnie. Ross nikomu nie pyskował. Co więcej – kujonów, których zwykle męczył podczas długiej przerwy – teraz zostawił ich w spokoju i nawet na nich nie patrzył. Może rzeczywiście się zmienił? Widocznie znalazł prawdziwą miłość skoro udało jej się odciągnąć go od starych nawyków. W sumie co ja mam do tej dziewczyny, ze od tak jej nienawidzę? W sumie nie jest taka zła. Poza tym wzięła na mnie obowiązek korepetycji i już nie muszę douczać tego półgłówka, czyli właściwie mam wolne do końca roku. Mam czas dla siebie! Tak… tylko co ja mam robić? Wrócić do tego co robiłam czyli… do niczego. Wracam, do domu, odrabiam lekcje, idę się myć i spać. Ale zawsze mogę sobie znaleźć jakieś hobby.

Wyciągnęłam wszystkie potrzebne rzeczy z szafki i udałam się w stronę wyjścia. Szłam ulicą prosto do domu zastanawiając się co zrobić ze swoim życiem. Tak w sumie dzięki Ross’owi ono było takie jakby ciekawsze, a teraz w sumie nie ma co.

Nagle na drodze zauważyłam kogoś, kto był chyba ostatnią osobą jaką chciałabym zobaczyć. Brandon! Szedł w moją stronę. Był rozluźniony i wyglądał jakby mnie szukał od dłuższego czasu.

- Jane! – krzyknął i pomachał do mnie. Co zrobić? Uciec. Zostać. Cholera jak w jakimś filmie. Postanowiłam jednak zostać z racji tego, ze byłam obojętna temu wszystkiemu.

- Czego chcesz?

- Pogadać z tobą. – powiedział pełen nadziei.

- No tak. Ale o czym? – zapytałam z irytacją.

- Daj mi tę ostatnią szansę.

- Wiesz co. Dlaczego niby ja miałabym… - ale urwałam, bo zobaczyłam jak Ross i ta Norweżka idą ulicą przytuleni do siebie cały czas się śmiejąc. Nagle Ross spojrzał na mnie chyba po raz pierwszy odkąd wróciłam. Chciałam żeby poczuł to co ja w szkole. Mimowolnie pod wpływem chwili stanęłam na palcach, złapałam Brandona za koszulę i wpoiłam się w jego usta. Lekko na tyle ile mogłam spojrzałam na Ross’a. Stanął jak wryty. Był zszokowany.

- Ross stało się coś? – zapytała Norweżka. Ross jeszcze chwilę na nas patrzył po czym się ocknął.

- Nie, nie Celine. Odprowadzę Cię do domu. – powiedział, po czym zabrał Norweżkę- ową Celine do domu, nadal nie odrywając ode mnie wzroku. Kiedy już straciłam go z oczu oderwałam się od Brandona.

- Czyli my?

- Tak.  – szybko odpowiedziałam. – Ale to jest ostatnia szansa. A teraz musisz iść do domu, bo… bo nam dużo zadali. – skłamałam. Tak naprawdę to nic nam nie zadali, ale nie chciałam teraz odbywać jakiś poważniejszych rozmów, kiedy byłam w stanie euforii. Ross mnie widział.

Wróciłam do domu, usiadłam na kanapie z paczką kwaśnych żelek i zaczęłam oglądać jakiś serial. Nie był zbyt ciekawy, ale dla mnie w sam raz. Nagle usłyszałam walenie w drzwi. Zaciekawiona poszłam otworzyć.

- Ross?!...

- Co Ci do cholery odwala? Co ty ze sobą robisz?

- Cześć Ciebie też miło widzieć po miesiącu… - powiedziałam z sarkazmem.

- Co ty odwalasz? Czemu znowu jesteś z nim? – blondyn krzyczał w niebo głosy.

- Wiesz… to moje życie i nie wchodź mi do niego z butami! Dałam mu ostatnią szansę!

- Po raz kolejny!

- Nieprawda! Zresztą co ty tu robisz? Nie musisz przypadkowo się zająć swoją nowa dziewczyną Celine? – krzyknęłam z niepohamowaną złością.

- Ona mi udziela korepetycji!... Zresztą… Co ty do niej masz?! Chwila…

- Co? – zapytałam, bo nie miałam pojęcia o czym blondyn myśli.

- Czy ty jesteś zazdrosna? – zapytał blondyn z uśmiechem.

- Nie…!

- Doprawdy? A tak wyglądasz. A wiesz co? Celine jest nie dość, ze seksowna to jeszcze mądra. Tego szukałem. Jesteśmy razem to prawda od jakiś 2 tygodni. Nie ma potrzeby żebyś dawała mi te korki. – powiedział z irytującą satysfakcją w głosie. Nienawidziłam tego tonu. Taki ton zawsze podpuszczał do zrobienia czegoś głupiego. I tak się stało. Cała rozwścieczona podeszłam do Ross’a. Blondyn wyglądał na zszokowanego kiedy złapałam go za koszulkę i rzuciłam na kanapę. Patrzył się na mnie jak na opętaną.

- Taka cudowna, tak? A „TAK” potrafi? – powiedziałam i delikatnie zbliżyłam się do blondyna, po czym go pocałowałam. Co ja robię? Właśnie mu udowadniam, że jestem zazdrosna. Ugrh! To wszystko przez ten ton. Kiedy skończyłam go całować blondyn miał na sobie ten sam uśmieszek co przed chwilą. – Czego się tak szczerzysz?

- Bo właśnie pokazałaś jak bardzo jesteś zazdrosna.

- To nieprawda. – broniłam się.

- Ah tak? Właśnie podeszłaś do mnie i rzuciłaś mnie na kanapę po czym zrobiłaś „tak”- powiedział i tym razem on mnie pocałował. Nie chciał przestać za to tym razem ja bardzo chciałam przerwać już tą scenkę. W końcu się ode mnie oderwał. Zaśmiałam się.

- Co my robimy? – zapytałam.

- Nie wiem. Całujemy się ze sobą, kiedy ja ma dziewczynę, a ty chłopaka. – stwierdził. – To wiesz co ja już pójdę. – powiedział skrępowany po czym wstał i wyszedł.

Co to było? Co my właśnie zrobiliśmy? Całowaliśmy się po raz pierwszy nie z nienawiści. Tym razem z zazdrości. Ale całowanie się z zazdrości jest skutkiem tylko jednego powodu. My się… nie… nie… nie…

_________________________________________________________________________________

Jezu... taki słaby, ale serio nie lubię tego rozdziału.

Pamiętajmy o dniu matki Jutro!!!!!!!!!!!!!