Rozdział 36

Nie jest długi, bo nie miałam weniska.

Obudziłam się z rana o mojej stałej godzinie. Podeszłam do szafy, ale w porę z niej zrezygnowałam. Uklękłam przy szufladzie i zaczęłam wybierać jakieś dziewczęce ciuszki. Jane? Co ty robisz? Dlaczego się tak stroisz? No tak przez Ross’a. Chwila… przez kogo? Mój boże co ja wygaduję. Znów skierowałam się w stronę szafy i założyłam na siebie spodnie i jakąś czerwona bluzę. Wyglądałam jak ja.

Zeszłam na dół by zjeść śniadanie. Wzięłam płatki i zaczęłam czytać lekturę, która mam na za 2 tygodnie. Szybko się spakowałam i wyszłam z domu.

Do szkoły doszłam jak zwykle w tym samym tempie co zawsze. Podeszłam do szafek i skierowałam się na matematykę. Usiadłam na moim starym miejscu obok krzesła gdzie powinien siedzieć Ross. Na razie go nie było i jak przypuszczałam pewnie znów się spóźni.

- Umm… przepraszam. – powiedział ktoś za moimi plecami. Była to Celine.

- Tak? O co ci chodzi?

- Umm… to moje miejsce. – powiedziała i wskazała na moje krzesło.

- Siedzę tutaj od początku tego roku w gimnazjum, wiec chyba wiem lepiej gdzie jest moje miejsce. – powiedziałam i spojrzałam się prosto w oczy popielatej.

- Tu siedzi Celine! Nie było Cię miesiąc, więc spadaj. – powiedział Ross, który właśnie wszedł do Sali.

- Nie będziesz mi mówił co mam robić! Chyba już kiedyś to przerabialiśmy. – powiedziałam ze wściekłością.

- Siadaj Celine. Nie zwracaj na nią uwagi. – dodał po czym namiętnie pocałował blondynkę. Całemu zdarzeniu przypatrywała się klasa. Nie chciałam być jeszcze większym pośmiewiskiem, więc usiadłam w ławce obok. Blondyn spojrzał się na mnie z satysfakcją na co ja odpowiedziałam mu fucker’sem. On jednak nie dał za wygraną i pocałował Celine ostatni raz. Uznałam, ze jest mi to wszystko obojętne, bo nagle wszedł nauczyciel  zaczęła się lekcja. W ogóle się nie zgłaszałam. Po 3 próbach zrezygnowałam, bo owa Celina była po prostu geniuszem. Lekcje minęły szybko i generalnie na przerwach widziałam tylko całującą się idealną parę. Na szczęście szybko się to skończyło. Wyszłam ze szkoły i postanowiłam wybrać się na spacer. Szłam sobie uliczką w parku, kiedy nagle zauważyłam kogoś kogo w ogóle bym się nie spodziewała. To była Jessica. Minęło parę miesięcy i rzeczywiście była w tej ciąży. Wyglądała jakby przed chwilą płakała i to bardzo mocno. Podeszłam do niej.

- Jessica? Wszystko okej? – zapytałam, chociaż nawet nie wiedziałam czy blondynka mnie rozpozna, chociaż w szkole często ze mnie szydziła.

- Kto ty jesteś?

- Jane. Ze szkoły. Często ze mnie żartowałaś.

- A no tak! Teraz Cie pamiętam. Nie… nie dziwi Cię, ze jestem w ciąży? – zapytała nadal szlochając.

- Nie… - usiadłam koło niej. – Od dawna wszystko wiedziałam.

- Naprawdę?

- Tak, ale to nieważne. O co Ci chodzi?

- Wiesz kiedy okazało się, ze to nie Ross jak zapewne też wiedziałaś miał być moim ojcem znaczy tego dziecka to zaczęłam szukać tego prawdziwego. No znalazłam wśród moich chłopaków, bo na imprezach to ja się nie puszczam. Na początku ze mną był, ale… chlip… mnie zostawił… - powiedziała i znów się rozryczała.

- A… masz może jego zdjęcie czy coś? Może będę w stanie coś poradzić?

- Jasne, że mam. – powiedziała i wyciągnęła telefon. Włączyła galerię i wyszukała zdjęcia. Pokazała mi je. Nagle – choć siedziałam na ławce – nogi się pode mną ugięły.

- Przepraszam cię na moment. – powiedziałam i szybko uciekłam z parku. Biegłam przez całe miasto i w ogóle nie zważałam na to, ze brak mi oddechu. – OTWIERAJ!!! – zaczęłam walić w drzwi domu do którego biegłam. Nie był to dom nikogo innego jak Brandona.

- Jane…?

- JAK MOGŁEŚ!? JAK? Wracasz do mnie, bo nie chce Ci się już zajmować Jessicą!

- Jane nie wiem o czym mówisz?

- O twoim dziecku! Twoim i Jessicy! Jak mogłeś ją zostawić?!

- Nie kocham jej tylko Ciebie!

- Ale ona Cię kochała, więc nie możesz jej zostawiać zwłaszcza z dzieckiem. – dodałam kiedy byłam już bliska płaczu.

- Ale…

- Nie, słuchaj mnie teraz. Wrócisz do niej i się nią zajmiesz do końca. Ja wiem, że ją kochasz… tylko… musisz to poczuć. W głębi serca. Błagam Cię wróć do niej. A ja. O mnie najlepiej zapomnij. – powiedziałam i spojrzałam mu się w oczy.

- Ale Jane… ja Ciebie kocham.

- Skoro tak bardzo mnie kochasz, to zrób to co powiedziałam jasne? – zapytałam, a Brandon pokiwał głową. Wyszłam z jego mieszkania. Szłam ścieżką coraz bardziej płacząc. Po chwili usiadłam przy jakim płocie i się totalnie rozkleiłam. Moja pierś drżała , a ja się cała trzęsłam. Dlaczego? Cholera! Dlaczego wszyscy, którzy byli ważni będą teraz tak obcy, ponieważ znaleźli w życiu to co chcieli, a ja zostałam z niczym!